İLK SÖZLER

Olan olmuş artık; yazı yazılmış, mürekkep kurumuş. Bize düşen şimdi ne kadar acı da olsa kadere rıza göstermek. Hem gösterecek neyimiz kaldı ki? Hayat bize bunca mihneti gösterdikten sonra biz gönderimize isyan bayrağını çekip gövde gösterisi mi yapsaydık? Ki bu bize yakışmazdı ki bu imtihandı, ağırdı…

Yalan dünya derler, etme bulma dünyası. Parça parça yaşananlar seni bir yere götürür. Ve bu dünyadan bir başka aleme gitmeden yüzleşirsin yaptıklarınla. Zordur ama lüzumludur bu. Senin iyiliğin için şarttır. Bu dünyaya gözlerini kapadığında ebediyen her şeye gözlerini kapamayacaksın ki. Sahneler yeni başlayacak, esas oyun orada oynanacak. Onun için lüzumludur, onun için elzemdir dedi adam iç geçirerek.

Eşini düşündü gözlerini kısarak, boğazı düğümlendi ve “Ben onu yaşatamadım, şimdi yokluğunda kalbimde yaşatıyorum demeye utanıyorum” dedi. Buna hakkı olmadığını düşündü belki de. Yüreği buruk, elleri soğuk, yüzü kederli, gözleri soluk… Hayatta her şeyini kaybetmiş gibi bakıyordu gözlerime…

(devam edecek)