Geçişler yaşarız bazen ruhumuzun bilindik bir yüzünden bilmediğimiz öte yüzlerine Ve göze görünmeden sessizce ...Bildiğimizde henüz bulamamışken huzuru, savruluruz bilinmeyenin ülkesine..Bir bakış,bir düşünülmemiş söz yeter çelişkilere ....Önce kendimize kıyarız bu dilsiz ülkede.Şiir yazarız hem yüreğimizi hem de ruhumuzun hayata karşı duruşunu belletsin diye...Ama okunmayız samimiyetin güncesinde.

Kendini okumayan dan beklenen bir amandır bu ama göremezsin samimi bakıyorsa özün, dışa bakan gözlerine....Sadece masala çalan boş hikaye.Sevdiğin kadar sev,önemsediğin kadar önemse,değer verildiğin kadar değer ver diyorsa onca filozof,ne düşer niyetlere.....Beklenti bu durumda ne hayalci bir avuntudur yüreğe..Hadi,durma kıy kendine..Yabancı sözlerde,yalan gülüşlerde,ön yargılı ifadelerde...

Bir yazı okumuştum bir zamanlar.Üç ben vardır insanda diyordu.Biri senin gördüğün ben,biri herkesin gördüğü ben ve üçüncüsü içindeki ben!Ve uymuyorsa üçü birbirine vay ki vay haline.Otur da karalar bağla ahvaline.

Kişi kendini karşısındaki gibi görürmüş sözü ne kadar da kallavi bir terane.Kendim gibi gördüklerimin cehenneminde yandım önce.Ne anladım,ne anlaşılabildim kırk küsur sene.Yanıyorum cehennemimde.

Canandan önce can deme.Yanarsın ve yakılırsın bu hengamede.Şartlı refleksi ne diye icat etti ki Pavlov?Çuk oturdu üstümüze.Her şey karşılıklı alabildiğine!

Bak şu an bir ambulansın çığlığı yırtıyor geceyi ve muammalardan örülmüş neler bekliyor seni kim bilir atide?Hadi düşün...Yaşıyoruz karambole...Peki böyle mi olmalı gerçekte?Önce sağlık diyenler yiyorlar sağlığımızı ve boş ver takma diyorlar..Neyi,neden?Takarım can olan herkesi ben...Takarım candan önce ve hep düşer, gözlerim ellerime...

Makine değilim !Ezberlesem kendimi,ezberlesem seni ,bizi ve hepimizi....İnsan olur muyum yeniden olabildiğine...


Saadet Yıldırım Ünal