Sabah uyanmalarımdan önce , geceleri hep aynı saatte uyanıyordum.

03:45

Bir nefes değiyordu yüzüme “ Uyan hadi işin bitti !..”

Uyandığımda ellerimde üç renk oluyordu bir de çiçek. Mavi , siyah , beyaz ve adını bilmediğim garip ama kokusu muhteşem bir çiçek. Sabah olduğunda ise ne renk ne çiçek kalıyordu.
Birkaç kez uyumamayı denesem de başarılı olamamıştım. Günlerce saklayıp kendime deli muamelesi yapmama rağmen korkmuyordum , işin garip tarafı da buydu. Tam tersi huzurla uyanıyordum.

Bir gece çocukluk arkadaşım Hande bize kalmaya gelmişti. Ona bu durumu anlattığımda yüzüme bakarak

“ İlaç mı alıyorsun kızım !.. “ dedi.

Ona bunu ıspat edeceğimi söyledim lâkin beni beklemeliydi baş ucumda. İkna etmem kolay olmasa da sonunda direnemeyip kabul etti.

Yemeğimizi yedikten sonra biraz film izledik. Baktım ki saat onikiye geliyor. Elimle Handeyi dürtüp

“ Hazır mısın 12-03 nöbetine . ” dedim gülerek.

Hande göreceğiz bakalım deli hanım der gibi yüzüme alaycı alaycı baktı. Odama geçtiğimizde Handeye bir yer ayarladım kanapede. Birkaç kitap almıştı yanına tez çalışması vardı. Ben de kızı ne hallere sokuyordum.

Uykum gelmeye başlamış ellerimi başımın altına sokup dalmaya başladım. Birden bir sesle uyandım.

Ellerim yine doluydu ve saat bu kez 03:48 idi.

Handeye doğru döndüm ki ne göreyim. Handenin üzerindeki elbisede yüzlerce küçük el izleri vardı. Baktım renkler evet bunlar benim renklerimdi. İlk kez korku ile geriye doğru çekilirken ayağım bir şeye takıldı ve başımı kollamak isterken kollarım masaya vurdu.

Handeye uzandım tedirginlikle ;

“ Hande !.. Hande !.. ”

duymuyordu beni.

Hemen nefesine baktım , şükür ki nefes alıyordu. Ama elbisesinde o kadar çok el vardı ki hepsi küçük bir çocuğun elleri gibiydi. Üzerini örtüp ben de canım yanarak yatağıma girdim hemen.

Sabahı bekleyecektim çaresiz. Handenin ne gördüğünü merak ediyordum ve uyanmam gereken saatin üç dakika neden geciktiğini.


............................................