Hayat mücadelemde saflarımın çoğunu kaybetitiğim günlerdeydim. Tüm mevsimlerin bana aynı geldiği, tüm sıcakların soğuk olduğu o aylarda, o zamanlardaydım. Birbirinin aynısı olan o günlerde, bana uzatılan her dalı ’’işte beni kurtaracak dal!’’ diye tutuyordum. Daha elimi uzatır uzatmaz kırılacağını biliyordum oysa..
Yenilgiyi asla kabullenmeyen beynim, sevmekten hiç yorulmayan yüreğim, alarm zilleri çalıyordu sanki. İkisinide kaybetmek üzereydim. Hissediyordum. Ölüyorlardı..
Ben, ben olmaktan çıkıyordum. Bunu fark ettiğim anda bir şey yapamamanın acısıyla gittikçe kabuğuma çekildim. Önceden zevk aldığım hiçbir şeyi yapmamaya, istememeye başladım. Neyi beklediğimi de bilmiyordum doğrusu. Bitmeyen geceler, huzursuz uykular, uyanmak istemediğim sabahlar birbirini kovalıyordu..
Geleceğe dair umutlarımın birer birer beni terk ettiği o günlerde sürpriz yaptın sen bana. Ve birden çıkıverdin karşıma işte..
Seninle beraber yüreğim yeniden canlanmaya başladı. Nasıl olduğunu unuttuğum gülümseme yeniden yayıldı yüzüme. Kabuğum kırıldı. Karanlık dağıldı ve umutlarım yeniden yeşerip içimdeki yerini aldı. Mevsimlerim normale döndü. Yeniden sevk almaya, yeniden inanamaya başladım..
Sabah olsun diye içinde bin tur attığım odamdaki gecelerimin bitmesini hiç istemez oldum artık. Çünkü sen vardın. Tüm gece seninle konuşmak istiyordum. Tüm gece seni sayıklamak istiyorudum. Yanlışlıkla biraz uyusam, rüyamda seni görmek istiyordum. Kokunu hep burnumda hissetmek istiyordum. Bana yapılanları seninle beraber unutmak istiyordum. Yaralarıma pansuman yapmanı istiyordum.. Ve biliyordum;
Sen yaşadıkça çoğalacaktın bende. Sonsuz bir keşife çıkacaktım seninle. Her gün yeni şeyler bulacaktım sende. Seni öğrenmekten hiç vazgeçmeyecektim..
Yastığa başımı koyup gözümü kapadığımda içimi sonsuz bir huzur kaplayacaktı. Biliyordum. Aylardır uyumadığım tüm gecelerin acısını çıkaracaktım bir çırpıda...
Artık gecemi de gündüzümü de sen dolduracaktın. Senden öncesine ait olan her şeyi silmiştim. Yakımştım. Günül yangınlarımı, onları yakmak için kullanmıştım..
Sanaysa ; kimseler vermeye kıyamadığım maviyi getirmiştim. Al ve yerleştir yüreğine diye.. Beklemekten bıktım. Beklemek keskindi. Sende bekletme diye.. Susmaktan bıktım. Sessizlik keskindi. Sende susturma diye.. Maviyi getirmiştim..
Sesini duymak bile gücümü arttıtıyordu. Bana tükenmeyecek bir enerji veriyordu. Sen benim için bir şanstın. Hayat her zaman böyle şanslar vermiyordu insana. Verdiğinde ise iyi değerlendirmek gerekiyordu..
Ve ben, hayatın bana verdiği bu şansı sonuna kadar kullanmaya kararlıyım. Sen istesen de istemesen de, beni terketsen de terketmesende, sevgimle alay esen de veya sevgimi taktir etsende.. ben vazgeçmeyeceğim. Sonuna kadar, götürebildiğim yere kadar götüreceğim.
Ve sen, artık bir öyküsün sevgilim. Hep yazılacak, ama asla sonu gelmeyecek olan bir öykü..

Seni seviyorum öykü..