Bir varmış bir yokmuş,bir zamanlar ülkenin birinde küçük bir çocuk sokak sokak cadde cadde dolaşıp bas bas bağırarak insanlara sesleniyormuş.Zaman sabahın körü...

----Kalkın ne yatıyorsunuz,uyanın !

Yerler çamur,sokaklar kir pas içinde,hava puslu,kapkara bir sis bulutu kapatmış gökyüzünü...Sokaklara ağlayan çocuk sesleri hakimmiş.Ama O küçük çocuktan başkası duymuyormuş o sesleri.

----Hadi uyanın açın ellerinizi!

Kar duasına çıkalım hep birlikte,artık kar yağsın.Bembeyaz olsun her yer.Yeryüzü beyaz örtüsüne bürünsün.Temizlesin tüm kirleri ya da örtsün en azından üzerini...

İğreniyorum...

Masal bu ya,o gün akşama dek kar yağmış.Her taraf bembeyaz bir renge bürünmüş.Tüm kirlerden arınmış hem sokaklar hem insanların yürekleri...

Savaşlara son verilmiş,öldürülmemiş kundakta bebekler hunharca...ateşler düşmemiş bağrı yanık anaların yüreklerine...Cinayetler,hırsızlıklar,haksızlıklar tüm ama tüm kötülükler kar"ın saflığı ve temizliğiyle yunmuş yıkanmış...

O çocuk mu?

O çocuk bir daha görülmemiş...

Ama ne zaman kar yağsa,kar’lar üzerinde küçük ayak izlerine rastlanırmış.Bir söylentiye göre,o ayak izleri O küçük şehit çocuğa aitmiş...

Ve yağan her kar tanesi çocuğun gözyaşları...