Yüreğim kimliksiz artık. Kendini bilmez birinin serseri kurşunlarına maruz kaldı. Bir süre yoğun bakımda kaldıktan sonra gözlerini açtı yüreğim. Doktorların söylediğine göre hayatta kalması bile mucizeymiş. Hayata gözlerini açtı açmasına ama geçmişe dair hiç bir şey hatırlamıyor. Sanki kendine reset atmış. Aslında o serseri kurşunlar değildi, yüreğimi bu hale getiren; evet acılarım, üzüntülerim oldu. Bu doğru ama hiç keşkelerim ve pişmanlıklarım olmadı. Yaşadığım her şeyden ders almayı bildi bu yürek ve kendini korumayı da.. Ne yazık ki yüreğim zihnim kadar kuvvetli olamadı hiç bir zaman. Her defasın da bile bile, isteye isteye inanmayı seçti. Yani serseri kurşunlar değildi yüreğimi bu hale getiren. Onu bu hale getiren kendi seçimleriydi: Sevdi , aldatıldı. Tekrar sevdi, kandırıldı. Yılmadı, usanmadı bir daha sevdi ve sonuç hep aynıydı. Sadece yüzler farklıydı.
Etrafımızda o kadar çok duygularla beslenen drakulalar var ki ... En çok da onlardan korkuyorum. İstemediğin ot başında biter ya, işte bu insan duygusu emen pis drakulalar benim yüreğimde bittiler. Şimdi yüreğim hafızasını yitirdi. Geçmişe dair hisleri, yüzleri hiç bir şeyi hatırlamıyor ve en önemlisi de sevmeyi hatırlamıyor. O pis drakulalar iliklerime kadar duygularımı emdiler. Şimdi ya onlar gibi olacağım ya da tekrar yüreğime yenileceğim....