"Ve gittin...
Yüreğini sessizliğe gömerek!Hiç karanlıkta ışığı gördün mu?
Nasil uçuşur ateş böcekleri?Hiç güneşe baktın mi çıplak gözle?
Nasil da dökülür kirpiklerın...Iste hayatta böyledir...
Uçarsin...Sonunu düşünmeden...Ve sonra dökülürsun...
Sonbahar yaprakları gibi...Ama herşeye rağmen atar kalbin..
En derinden sevgiyle..."
dedin ve gittin İlker...

bana sen annenin babanın canısın,
onları yarı yolda bırakıp gitmeyi nasıl düşünürsün?
dedin ve sen gittin...

çok merak ediyorum acıların dindi mi şimdi?
seni bizden koparmaya yetecek gücün üstünde değil miydi bizim sevgimiz,
ve acıların kadar sevemedik mi seni anlamıyorum..
gittin ve arkanda milyonlarca soru işareti bıraktın...
inan ki en son ne zaman konuştuğumuzu ne konuştuğumuzu bile hatırlamıyorum...

hani demiştin ya: Elif ben gidicem..dediğimi yapıcam elif.
ve sen ne zaman "sürgün gibi masallarda" şarkısını dinlersen ben
hep orda yanıbaşında olucam demiştin..
nerdesin ilker !
nerdesin allah aşkına!
bağırsam duyar mısın sesimi,
ya da uzatsam elimi ulaşacak mı sana
kanayan parmak uçlarım...

cevapsız bıraktın bütün soruları..
beni,anneni yarım,
yeğenlerini dayısız bıraktın...
sahi ilker hiç mi aklına gelmedi beyza?
sadece ona kıyamam hayatta demiştin...
hayatın gibi bu sözlerin de çelişki miydi sadece...

"en çok da boğularak ölmeyi istiyorum Elif" dediğin
günü silemiyorum gözlerimin önünden...
"boğularak ölmek,bütün hücrelerim sularla dolsun ve patlasın,
benim mezarım hiç olması Elif,
balıklara yem olayım,
cesedimi günlerce kimse bulamasın" demiştin...
evet ilker!
deniz yoktu,göl yoktu belki kendini usulca kollarına bırakabileceğin..
sen boğulmanın başka bi yolunu sectin...
dediğin oldu evet istediğin oldu...
ölümünün beşinci günü ancak bulabildiler cesedini...

şimdi dindi mi acıların kardeşim?
rahat mısın yerinde?
affetmek istesem de affedemiyorum seni,
ne seni ne de kendimi,
affedemiyorum ilker!!