Henüz sekiz yaşında genç bir delikanlıydım kimilerine göre ise çocuk yaştaydım saçlarım siyah gözlerim iri ve renk olarakta elaydı, canım kadar çok sevdiğim babamın tek oğluydum. İkide kız kardeşim vardı biri benden iki yaş küçük diğeri ise dört yaşınmdaydı.Annem dünyalar güzeli, babamsa dünyanın en yakışıklı erkeklerinden birisiydi, belkide ben onu öyle görüyordum ama annemde hep babama yakışıklım derdi.Benden küçük kız kardeşimin saçları uzun düz ve kumraldı gözleri ise yeşildi, en küçügümüz ise kısa saçlı ve esmerdi. Çok mutlu bir hayatımız vardı.

Bir sabah kahvaltı yapıyorduk. Her zaman olduğu gibi yine sofranın baş tarafında babam oturuyordu bense babamın hemen sağ tarafında yerimi almıştım. Yanımda kız kardeşim oturuyordu Annemse babamın karşısına oturmuş ve bizlere hizmet ediyordu. henüz kahvaltıya yeni başlamanın verdigi keyifle kahvaltımızı yapıyorduk.

Gökyüzünü yırtarcasına geçen savaş uçaklarının sesiyle irkildik daha ne olup bittigini bile anlamadan pencereye koşmuştum ve olanları anlamaya çalışıyordum. Sokaklarda kaçışan insanları ve gökyüzünden birşeylerin yere dogru indiğini, yerle temas edincede patladıklarını gördüm sonrasında yükselen dumanlar vardı. Dünyanın sonunun geldiğini sanmıştım, o an babamın üzerime kapaklanıp yatın dediğini camların büyük bir gürültüyle parçalandığını ve cam parçalarının üzerimize yağmur gibi yağdığını ve annemin kız kardeşime koştuğunu hatırlıyorum.

Babam duvarda asılı silahına koşmuş ve almıştı kapıdan çıkmadan önce bizlere sarılıp öpmüştü içimi bir korku kaplamıştı gözlerimden akan yaşları babam eliyle sildikten sonra ailenin erkekgi sensin erkekler ağlamaz demişti ama ben göz yaşlarıma hakim olamıyordum. babam annemi alnından öptükten sonra çocuklarım sana emanet onlara iyi bak ben geri dönecegim deyip kapıdan kahraman edasıyla yürüyüp gözlerden kaybolmuştu. O zaman anlamıştım savaşın kötü birşey olduğunu, çocukları babasından ayırdığını.

yıllar geçti savaş bitti ama babam geri dönmedi ölüm haberide gelmemişti annem çok aradı babamı ama bulamadı savaştan dnenlere resmini gözterip bulmaya çalıştı ne tanıyan vardı nede bilen. zaman su gibi akıp gitti bizler büyüdük benden küçük kız kardeşim evlendi ön küçügümüz üniversiteye başladı.Zaman bizleri büyütürken annemi küçültmüştü saçları beyazlamış beli bükülmüştü.Annem babamı aramaktan hiç vazgeçmedi. hergün devletin kapısına gider sorar ama hep aynı cevapla karşılaşır kayıp... Annem gelecek diye umud eder bizlerse dua ederiz gelsin diye.

bazen hayal kurarım kendi kendime Babam çıkıp gelse, acaba bizleri tanıyabilirmi ? Kapıyı çalsa koşup açsam ve babam karşımda olsa,kokusunu içeme çeksem ve yıllarca öpemediğim her gün için bir öpücük kondursan yanagına, tabi hayalda olsa babama kavuşmak çok güzel oluyor.

Annemin sesiyle kendime gelirim, Oğul ne duruyorsun orda kahvaltı zamanı. babam gittiğinden beri onun yerine kimse oturmadı hep o varmış gibi yaptık. Sandalyesi masanın baş köşesinde duruyor ve annem her zaman masaya bir tabak fazla bırakır ilk zamanlar bir anlam veremezdik annemin yaptıklarına ama şimdi çok iyi anlıyorum.

Babama seslenmek istiyorum

Babacığım ne olur duy sesimizi ve bizlere geri dön biz hala seni bekliyoruz usanmadan, bıkmadan

Savaşı çıkaranlara seslenmek istiyorum

Siz hiç babasız kaldınızmı, geceleri sessiz sessiz gözyaşı döktünüz mü ? hiç düşündünüz mü çocuklar neden babasız diye düşünmediniz degil mi ? düşünseydini bu savaşı çıkarmazdınız.

ben babamı çok seviyorum ve sevmeyede devam edeceğim. babam kahramandır birgün mutlaka gelecek biliyorum...


TUNCAY