Kalmak mı, gitmek mi? Yoksa umursamamak mı? Hiçbiri olmuyor desem ne dersiniz? Beynimi ve kalbimi kontrol edemiyorum. Bana karşı geliyorlar. Hani hep kalp ve beyin birbiri zıttı şeyleri söylerler ya bende o yok. Gizli antlaşmalar yapmışlar sanki. Ortaklaşa bir şekilde yıpratıyorlar ruhumu.Bazı zamanlar oluyor dayanamıyorum. Kızacak, sövecek, dövecek birilerini arıyorum abi. Sıkıyorum yanımdakileri durumumla, tavırlarımla. Tıpkı şimdi size yaptığım gibi.

Aslında anlamsız geliyor bazen.Boşa uğraş, boşa sıkıntı, boşa üzüntü... Olmayacak bir iş var elimde ama kesin yani olmaz, yolu yok. İşte ben buna takıyorum. Ağlıyorum bazen de.Bir de çok sigara içiyorum. Düşünmeye başlayınca arkası gelmiyor, odama dolan nikotin dumanında sisli düşüncelerin...

Usanıyorum bazen, yeter diyorum. Kritik yapıyorum Burak’la, konuşuyoruz. Tamam oğlum bırakıyorum bitti diyorum. Geçmesin ki ardından bir gün közlerime rüzgar vuruyor, alevleniyor duygularım, özlemime yeniliyorum belkide.

Bazen sövüyorum da ben, küfürler yağdırıyorum. Sonra özür diliyorum, pişman olurcasına. Şizofren olduğumdan şüphe ediyorum, hasta olduğumdan.Tedavi olmam gerektiğine inanıyorum ama anlatacaklarımı, anılarımı onların siyah koltuklarına emanet edecek kadar basit görmüyorum. Sandığıma atıyorum. Belki de kendi kendimi bitiriyorum haberim yok.