GETİRESİN DE...
Bizim Çorak, çayırlık çimenlik bir yerdir.Adının Çorak olmasına bakmayın siz.Bir kısmı kamunun,bir bölümü şahıs malıdır.Öyle bir çayır olur ki adam boyu...
Baharın sonlarına doğru çayırlar biçilir,kış için harmanlara dökülürdü.Kes yapılırdı.Kuru yemin yanında saman iyi giderdi.Ama kes dökülürse ayrıca yem istemezdi.Hayvanlar kese bayılırdı.
Hep görülen geçmiş zaman kullandım.Günümüzde Çorak yaylım yeri.Bir de gölet yapılacak şayiası var.Eskisi gibi çayır biçme getirip götürme yok.Koyunun,keçinin nesli tükenmiş bizim köyde.Büyükbaş hayvancılığı yapılıyor.O da el yordamıyla.Kitabın kavlince iş yapan bir Memet Enişte (Mehmet Temir)var.Diğerlerine kulak asma...
Bir zamanlar Kosö’nun Devriş (Derviş Açıkgöz),Çorak’ta çayır biçiyor.Devecipınarlı Çerkez gelmiş:
”Kolay gelsin Devriş Emmi...”demiş.
Derviş Emmi:
”Sağol yavrım Çerkez’im” karşılığını vermiş.Çerkez dersen adamın lakabı.Asıl adı anılmıyor bile.
Çerkez:
”Devriş Emmi...Bana biraz çayır versen de hayvanların önüne döksem...”Yoksulluğun gözü kör olsun.Para yok ki satın alsın çayırı.
Derviş Emmi:
”Bak Çerkez...Kelime-yi şahadet getir,çayırın hepsi senin olsun...”
Çerkez duraksamış,düşünmüş bir süre.Sonra da:
”Ulan getire de şu Türk’ün çayırının hepisini alasın.”diye kendi kendine söylenerek ayrılmış oradan.