Evet çok iyi hatırlıyorum. Gecelerden bir geceydi. Kendimi alıp karşıma konuşmaya başladığım bir vakitti. Karanlık bir yerine saklandığım ve kimsenin beni bulamadığı hatta benin beni bulamadığı bir andı o. Kaybolan beni arayan bir ben vardı. Issız bir sokakta. Sokaklar sessizdi. Sokaklar sahipsizdi. Ben beni aramak için gölgelerin izini sürüyordu. Yine böyle bir geceydi. Denizin sesi geliyordu uzaklardan kulaklarıma. Yakamozlarını görmek serinliğini hissetmek geldi içimden. Ama biliyordum ki sadece onu izlemekle yetinecektim. Çünkü ben bir denize hiç bu kadar yakın olmamıştım. Bir deniz görmemiştim yakından. Ayrıca yüzme de bilmiyordum. Bu nedenle sadece seyredecektim onu. Sahile vuran hıçkırıklarını dinleyerek gecede ahlarını duyarak içimde, oturacaktım bir köşesine.
Yine bir geceydi. Ben beni arıyordu. Sözcükler geçiyordu gözümün önünden. Sözcükler söylenmemiş ve söylendiğinde her şeyin rengini bulacağı sözcükler. Gölgem kaybolmuştu denizde. Balıklar almıştı gizlice. Biliyordum geri getirmeyeceklerini. Çünkü balık hafızaları vardı ve hemen unutacaklardı. Sözcükler, sözcükler… ah bu sözcükler.. ne kederimi silebilirler ne de heyecanlarımı..
Yazı bir sığınaktı kaçmak için. Sözcüklerden kaçıp cümlelere saklanıyordum. Cümleler mi ele veriyordu beni. Şuan bile yakalıyor sözcükler beni. Cümlelere hapsediyor ruhumu. Bense bulmaya çalışıyorum kendimi. En basit bir sözcük bile yetiyor şehrimi esir almaya.
Deniz, ne kadar kum tanesini alıp gidiyorsa sahilden ve sahil susuyorsa buna; bende susuyorum. Gece, deniz ve ben… Ben, deniz ve gece….
Gece sarıyor ruhumu, deniz ışıldatıyor içimi ve ben delirip yitmemek için tutuyorum kendimi.
Son bir kez sesleniyorum karanlık gecenin kuytu bir köşesinden geceye ve denize; ıslanmış bir ruhla; karışıp gitsem ikinize. Gecede yitmek ve denizde kaybolmak için mi? Yoksa gecede denizi koynuma alıp asude bir bahar geçirmek için mi? Ey gece ve ey deniz siz ne dersiniz?
12.07.2007
M. Ö. kahramanmaraş