Dün geceden beri Bursa’da lodos rüzgarı esiyor.
Uçuşan yaprakların sesi açık penceremden içeri doluyor.
Güzel havada, düz yolda bile yürümekte zorlanan ben, evden dışarı çıkamıyorum.
Yarı felçli biri olarak, bir zamanlar Uludağ’ı karış karış dolaştığım günleri hayal ediyorum.
Uludağ bana bir adım uzaklıkta, ama erişemiyorum.
Kokusu burnumda tütüyor, karşıdan görüyorum, fakat ulaşamıyorum.
Uludağ’ı özlüyorum, kavuşamıyorum.
Vuslat bana çok uzak, hayaliyle yaşıyorum.
Yaylalarında gezinip, tepelerinde dolaşamıyorum.
Güneş ışığı girmeyen loş ormanlarında yürüyemiyorum.
Ormanlarındaki güzel gözlü Ceylanların, Geyiklerin, Karacaların peşinde koşamıyorum.
Buz gibi soğuk pınarlarından su içemiyorum, berrak derelerinde hem bedenimi hem ruhumu arındıramıyorum.
Kalın sis tabakasının içinde kendimi bulamıyorum.
Çaresiz, fotoğraflarla avunuyorum.