Şu eski Türk filmlerinden biliriz, bir “şekerim” ifadesi vardır ki, o yılların kokoş hanımlarının dilinde olduğunu bangır bangır bağırmıştır bizlere…

Sevemedim o yüzden “şekerim” hitabını ben!

Taa ki…

Annem ve rahmetli babam arasındaki konuşmaları algılayana kadar ben!

A kadın, salak mıydın, çocukluğundan beri mi anlayamadın diye düşünenleriniz var ise, vallaha da öyle…

Mutlu bir ailede çocukluğumu geçirdiğimdendir, muhtemelen…

Hoş… Mutsuz anılar yok mudur? Vardır, elbet…

Şu an saten örtüler üzerinde yatan genç kız köpeğim gibi…

Her köpek böyle yerlerde yatıyor sanıyordur, az biraz ilgi eksikliği onda da kim bilir ne yaralar açıyordur…

Ergenlik döneminde anlayamıyor insan, çünkü tüm derdi kendiyle…

Saçımın bir teli yana mı kaydı, ah o yakışıklı çocuk göz mü attı…

Çok mu zayıfım, çok mu şişman?

Nasıl algılar beni insanlar?

Zeki mi bulurlar, salak mı sanırlar?

Uzatmadan şu “şekerim” konusuna geleyim…

Yıllar sonra fark ettim ki, annem ve babam eğer farklı bir düşünce ifade edeceklerse
“Ama şekerim…” diye başlıyorlar söze…

Ama şekerim, öyle diyorsun da, bunun bir de bu tarafı var diye devam ediyor kişisel görüşler…

Diğer taraf da, ama şekerim diye başlıyor, tamam, orada haklısın, ama… Bak böyle bir tarafı da var…

Yıllar… Yıllar sonra anladım ki “Ama şekerim…”ler yüzünden çocukluk ve ergenliğimde kendimden başka bir şeylerle uğraşmamışım!

“Ama şekerim…” aslında anne ve babamın birbirlerine sevgi ve saygısıymış…

“Şekerim” ifadesi, eski Türk filmlerindeki kokoş hanımlarını birbirlerinin gözünü oyacak durumdayken, şıklık olsun diye senaristler tarafından eklenmiş bir nidasıymış…

Küfürler yedikçe…
Şiddete maruz kaldıkça…

Oğlumu bunlardan koruyamadıkça…

“Ama şekerim…” in anlamı yıllar sonra… Abartmasız yıllar sonra… Salak diyebilirsiniz isterseniz, hiç yerinmem, sizlerden önce ben kendime zaten söylemişimdir, anladım…

Onca yaşanmış hoşsuzluklardan sonra, bu şekerim konusu ben ve oğlum tarafından anlaşıldığında, ki o arada koca eskimiştir, apayrı bir anlam kazanmıştır…

Kavga edilmeden farklı görüşlerin paylaşılması…

Farklı görüşlerden dolayı kavga çıkmaması…

Birbirini seven ve saygı duyan insanların, çevrelerini, ki çocukları da buna dahildir, rahatsız etmeden farklı görüşleri “konuşabilmesinin” bir ifadesidir ama şekerim…”

Komşular polis çağırdığında, elbet bana ve oğluma yardımdı amaçları, ki teşekkürlerim her daimdir, “Ama şekerim…” ile büyüyen, büyürken fark edemeyen bir kız çocuğu olarak, yaram hakikaten derindir…

Neyse…

Buralar sıkıntılı konular… Geçelim…

Oğlum ile aramızda annem, Allah uzun ve sağlıklı ömürler versin, ve de Rahmetli babam, nuru eksik olmasın, bize kattıkları “Şekerim” hep ışık taşıdı…

O sevmediğim, kokoş bulduğum “şekerim”i dilime plesenk etmişliğim bundandır…

Her “Şekerim…” dediklerime duyurulur…


Gülgün Karaoğlu
Mart,02/08