Hayat iki hece…
Düşüncelerim sınırlı… Boynum sırata bağlanmış, korkudan suskun… Sevemiyorum ya kimseyi! Ne umudum var, ne takatim kaldı şu uçsuz bucaksız toprak parçasında … İşin tezatlığı da burada zaten. Sessizlikte çare var. Gözüm kapalı, kalbim açık…
Suskun biçare … Ölüm her an kapıyı açıp merhaba diyebilir, çaresiz benliğime. Ama ölecek kadar bile halim yok. Şu zalim Dünyanın, zalim insanları vuruyor beni. Mazlumlar ise sömürüyor; zalimlerden de farkları yok gerçi…
Sevda iki hece…
Uzanıp tutunamayışımın sessiz çığlığı sardı, bedenimi… Duygusuz ve hoyrat geçen yıllarım, sorgusuz ve sualsiz dinleyişlerim, hiç bitmeyen beklentilerim… Gerçi artık hayallerim bile kısıtlı. Görüşüm kısa ama görünenler net, hatırladıklarım net. Ancak onları yönlendiren bir rüzgar, dindiren bir toprak var; bilen yok, düşünen yok, aslında yok üstüne yok…
Yokluk iki hece…
Benliğin duruşuna sessiz bir saygı, bir varlık muhasebesi, bir şaheser yansıması, çizgisiz bir kağıt ve beste edilmemiş bir şarkının sözleri… Belki de her şeyin soyut anlamlısı… Ve belki de… Ben yoklukta, boşlukta veya sonsuzlukta…
Yok olmaya devam edeceğim varlıkta…
Ayşegül Tokcan
01:30 – 06.06.2012