Bazen beklemek, bazen sabretmek düşüyor bize. Artık küçücük bir ışık bile çok uzak. Ve yine susmak, yenilmek anlamına gelmiyor bizde...
Bazen düşünüyorum.. Eğer her gün mutlu olsaydım, mutluluğun bir anlamı kalmazdı ki o zaman.. Bilmiyorum. İnsan acı çekmeli bence, mutluluk nedir anlayabilsin diye..
Şimdi sen kızıyorsun bana. Ne diyorsun, ne saçmalıyorsun diye.. Bitti, uzatma diyorsun. Bu tür konuşmalarla hiç bir şey elde edemezsin diyorsun.. Bitti diyorsun işte. BİTTİ.
Ama yine de umrumda değil. Ne düşündüğün ne hissettiğin.. Hiç bir şey umrumda değil. Ben seveceğim seni.. Bazen nefret edeceğim, bazen çok seveceğim, bazen kavga bile edeceğim içimdeki senle... Ama hiç tükenmeyecek hissettiklerim..
Aslında şu anda hissettiklerimin ne olduğunu bilmiyorum. Mutusuzluk değil. Umutsuzlukta değil.. Bazen gülümsüyorum ve sonra birden donuyor gülümsemem. Birden bire son sözlerin geliyor aklıma ve sonra birden ağlamaklı oluyorum.
Sen bitti dedin ama, ben genede anlamaya çalışıyorum seni.. Nedenini bulmaya çalışıyorum. Çünkü biliyorum sona ulaşmadık hala. Sonumuz bu değil.. İkimizde hala besliyoruz içimizdeki umutları.. Tıpkı eskiden olduğu gibi..
Aslında bu gün çok uzun biliyor musun ? Sanki hiç geçmeyecekmiş gibi hissediyorum. Adını ihanet koydum, yoluma devam ediyorum.. Ama zor işte. Sen gittikten sonra anladım ’zaman’ diye bir şey olduğunu.. Hiç geçemeyen çok bela bir şeyin olduğunu, sen gittikten sonra anladım.. Anladım işte.. Anladım..