Karanlığa bürünmüş dünya. Ne yana dönsem zifiri karanlık, Ne yana dönsem çıkmaz sokaklar. Şimdi uçurumun kenarında düşüncelerim; ne geri adım atabiliyorum ne de ileri...
Beynimin içinde ki boyumdan büyük sorunlarla uğraşmak yoruyor bedenimi. Ne oluyor bana? Nerede eski benliğim? Ben ben miyim ki? Ben kimim ki? Ben bu umursamaz, güçlü kız değilim ki. Sadece kahkaha zırhımı giyinip öyle çıkıyorum insanların karşısına. Oysa içim hiç gülmez ki
Bu günlerde isyanım sığmıyor içime. Lanet ediyorum bu hayata, lanet ediyorum kadere, lanet ediyorum bu piç düzene. Bu benim tercihim değil ki. seçim hakkı tanısalardı bana bu hayatı tercih etmezdim ki. Peki şimdi neyin bedeli bu? Şimdi neyin kararını vermemi bekliyorlar ki? Benim tercihim olmayan bir hayatın, benim tercihim olan bir seçeneğe bağlanıyor olması garip doğrusu.
Sorular, sorular, sorular cevapsız bir sürü sorular beynimi kemirip duruyorlar. Hayat bir sınav derlerdi ama hiç bu kadar zor soru çıkacak demezlerdi. Hayatımın sınavını veriyorum.Karanlıklar içinde sadece düşünüyorum; A mı desem, B mi desem yoksa C hiç biri mi desem? Ben bu soruya D diyorum ve boş bırakıyorum....