Kaç kez geldim yolun sonuna, hatırlamıyorum. Aslında yol bitmemişti de ben, bittiğini hissetmiştim her şeyin. Yaşam, en güzel haliyle karşılarken adımlarımı; mutluluğun resmini çiziyordum, bulutlara. Bir süre mutlu bir kelebek gibi uçtum, dar bir alanda.

İlk kez aşkla tuttuğum elleri toprağa ektiğinde yaşam, yolun sonuna geldiğimi hissetmiştim genç yaşımda. Yaşamın soğuk ellerine teslim etmiştim hüzünlü duyguları.
Ne kadar istesem de toprağa sarılmayı, nefes almaya devam ettim uzun bir süre. Hiçbir gözde nefes almadım, sevgilim incinir diye.

Yola tek başıma devam etmek zorundaydım ve devam ettim. Uzun bir süre sonra evlenirken yola yeniden başlıyordum. Daha olgun ve daha az heyecanla. Bir umut çiçeği ekmiştim yolun başına. Yeterince güneş görmediği için erkenden soldu çiçek. Yolun sonundaydım yine, hiç istemesem de. Yine üzgün yine yorgundu yüreğim.

Çalışmaya devam ettim. Ayakta kalmak için çok direndim. Yaşım ilerlemeye başlamıştı. Biriktirdiklerim ise hayal kırıklığı ve hüzündü. Babam, kanser hastalığına yakalandı. Onunla ilgilenmek için işimden ayrıldım. Yüreğimde özel bir yeri olan babamın hastalığı ile yolun sonundaydım yine. Asıldım hayata, babam için.

Zor bir sürecin ardından yeniden başladım işe. Yeni bir yolun başındayım. Adımlarım daha sakin ve daha olgun sanırım şimdi. Küçücük bir sebeple bile mutlu olabiliyorum eskisi gibi. Fazla bir anlam yüklemiyorum hayata ve insanlara. Bu dünyada ki her şeyin geçici olduğunu öğrendim. Daza az kırıp daha az kırılmaya özen gösteriyorum. Yaşanan her sıkıntının insanı geliştirip olgunlaştırdığını ve bu yüzden de şükretmek gerektiğini biliyorum.

Her yolun sonu bir başlangıçmış. İnsan, yorulup acı çekse de çok daha güçlü başlıyor yeni bir yola. Önemli olan yolun sonuna gelindiğinde, kimseye zarar vermeden hoşça kal diyebilmek. Uçurumun kenarına gelince anlıyor insan, sınırlarını.

İnsan uçurumun kenarına gelmeden kanatlanmaz
Nikos Kazancakis