Meleğim
Bu günlerde senli düşlerle uyanıyorum.ve hep aynı rüya; beyazlar içinde cennetten bir köşeden beni çağırıyorsun. Öyle bir gülümsüyorsun ki güneş sönük kalıyor yanında.Canının acısını mı hissettin oralardan? Yoksa yalnız mı kaldın? Dün yine aynı düşle uyandım; Her yer yemyeşildi ellerini açmış beni çağırıyordun. Ve ilk defa konuştun benimle. Ne güzel yakışmıştın yeşiller arasında bembeyaz elbisenle. Hele o mavi gözlerin, sanki iki nazar boncuğu bana bakıyordu. Tıpkı kanatsız bir melek gibiydin. Masumluğun rengi bürünmüştü üzerine. Yanında kalmayı o kadar çok istedim ki. Huzurluydu yanın. Saçlarımı her okşayışında içimi tarif edemediğim bir huzur kapladı. Bıraksaydın da kalsaydım yanında. Seninle yaşasaydım. Neden olmaz dedin ki? Bıraksaydın da huzuru yaşasaydım abla.
Sesin kulaklarımda çınlıyor.’’ Olmaz meleğim ,yaşayacak bir ömrün tadacak duyguların var.üzülme hayatın sana sunduklarına.seninde gül yüzün gülecek.çektiğin acılara isyan etme ; onlar sana deneyim olacak.Acılarınla olgunlaşacaksın.Git ve yanıma bir daha gelme.Unutm; ben elimi koyduğum yerde, hep buradayım.Hep senin yanında olacağım. Şimdi git ve geri gelme.’’
Bende hep senin yanındayım abla. Seni hiç unutmadım. Yalnız değilsin. Elini koyduğun yerde hep yaşıyorsun. Hep benimlesin.Bir gün cennetinde karşılaşmak umuduyla hoşça kal kanatsız meleğim....