Yaşadığımız bu hayatta en çokta, duygularımız ve mantığımız arasında kaldığımız anlarda zorlandık. Ancak o zaman anladık ki, insan hüsrana uğradığı zaman daha "cesur, güçlü, çevik, çetin ve dimdik" ayakta durabiliyor. Ne kaldı? diyorum kendi kendime, ne kaldı? gecelerim biraz da gündüzlerime karıştı. Baktığımız da en çok huzur bulduğumuz yerler ve insanlar vardır. Ben bir tek insanın gözlerine baktığımda huzurun, mükemmelliğin orada olduğunu biliyordum, Anneydi o insan gecelerini gündüzüne katan, elinden gelen her şeyi yapan bir melekti o. Bir de, en çok huzur bulduğum nadir yerlerden biriydi gökyüzü. Gökyüzü demek; bulutların sana bir şeyler anlatması, yıldızların sana gülümsemesi, ay’ın ise üzerine bir ışık gibi doğması demekti. Böyle gecelerde çok üzgün olmak hiç bir şeyi değiştirmiyordu oysa ki, hiç bir şeyin değişmediğini anladığım zamanlarda, gülüşlerimi bir hançer gibi sapladım yüreğime. Ben güldükçe, yüzüme bakan herkes bir gülüşün ne kadar iç acıttığını bilmiyordu, hiç bir zaman bilemeyeceklerdi.