Doğru kelimeleri bulmakta zorlanıyorum nicedir. Kalemimi elime alıp yazmaya başladığım anda kelimeler beni terk ediyor. Aramızda uzayıp giden mesafelerin boşluğunda ayrılık rüzgarı esiyor. Kelimeler senin kadar suskun, benim gibi küskün. Dimağımda binlerce kelime; ayrılık ve yalnızlık kelimesiyle bağdaşmak, aynı cümle içinde yer almak istemiyor. Ayrılığın keskin köşeleri, yalnızlığın insanı yutan hacmi diğer kelimeleri korkutuyor. Yalnızlık ve ayrılığın tek başına kocaman bir cümle olduğunu söylüyor tüm kelimeler. Ömrüm boyunca direncim, güvencim, ışığım olmuştu umut. Bu kocaman cümleler karşısında umudum beni yarı yolda koymaz, dirilir diye günlerdir bekliyorum. Beklemek sabrı çoğaltırken, umudu öldürüyor.

Her ayrılık bütünü ikiye bölüyor. Yalnızlıklar bütününden kopmuş yarım insanlarla dolu. Ayrılıklar, hayalleri tekilliğe mahkum ediyor. Hayaller, insanın umudunu besleyen yaşam pınarı. Zaman değirmeninin dişlileri arasında her defasında boşa çıkan umudumun gücü tükeniyor. Ayrılığa ve yalnızlığa alışmaya çalışırken anladım ki diri diri hayallerin can verişini izlemeye koyulmakmış meğer beklemek. Aramızda uzayıp giden mesafelerin gölgesi değil içimde kelimeleri eksilten. İnfaz hükmü verilse bile kolay olmuyormuş meğer sevdaya dair hayalleri öldürmek. Beklerken anladım ki beni çaresiz kılan direncimin ve güvencimin azaldığını hissetmek. İnsanın kendine olan güveninin, inancının yıkılması mıdır yalnızlık? Yalnızlık nedir?

İki kişilik duanın adıysa saadet,
Ya Rabbi beni onunla beraber affet...
Necip Fazıl Kısakürek

Seçimlerimiz var bu hayatta. Seçimlerimiz bir nevi temsilcilerimizdir. Yalnızlığı seven, yalnızlığı seçen sen, seçiminden memnun musun? İki kişilik duanın adı “saadet” diyor şair. Bende aynı fikirdeyim. Huzur, mutluluk, saadet ve dahi aşk asla tekil bir kavram değildir. Maşuk olmadan aşktan, aşıktan söz etmek mümkün müdür? Yalnızlık her insanın içinde hissettiği eksiktiktir. Ne zaman yalnızlığından memnun olduğunu söyleyen birini görsem üzülüyorum. İnsan yalnızken yarım olduğunu unutmamalı. İnsan kendini kandırmamalı. Dünyaya aşk ile bakabilmek için aşkı bilmek gerekir. Yalnızlığı resmeden bir tablo mutluluk yansıtır mı? Yalnızlık sevgisiz kalmaktır. Sevgisiz kalan insan mutlu olabilir mi? Pişman olmamak için seçimlerini doğru yapmalı insan. Ben seni seçtiğim için pişman değilim. Sen sustuğun için ben yazıyorum. Peki ya sen pişman mısın? Okuyor musun yazdıklarımı? Duyuyor musun beni? Anlıyor musun?

Fildişi kulende senelerdir özenle sakınıp sakladığın nedir? Yalnızlığın her türlü getirisine gönlünü razı eden? Tüm yalnızların ortak yari, yarası. Özgürlük… Kaybetmekten korktuğun gök yakut. Duygusal bağları, bağlanmak olarak algılar tüm yalnızlar. Hissetmeye başladığı anda yeni kabuklar, yeni duvarlar örer. Sevgili dost özgürlük tekil bir kavram mıdır? Paylaşmayı bilmeyen için her kavram tekildir, her duygu ayak bağı. Sevgiye kapattığın her kapıda yüreğin kararıyor. Kapattığın her pencere ışığı boğuyor. Sevgili avucunda sakladığın özgürlük artık senin için parlamıyor. Kimseyle paylaşmadığın özgürlük artık seni aydınlatmıyor. Özgürlüğün ayağında pranga. Susarak saklandığın kulende, dört duvar suskun. Dört duvar özgür. Duvarlar yükseldikçe gökyüzüne yaklaşacak. Duvarlar yükseldikçe sen bir yıldız kaybedeceksin. Gün gelecek ay’ı, gün gelecek güneşi yitireceksin.

16 Kasım 2012 – Zeynep Özmen