Öyle çok yazıp sildim ki, bu yazı hiç tamamlanmayacak..... Ben son kez silip, mektup gibi görünen kısa ama öz halini yazayım.
Bir hafta daha bitti. Biliyorsun seninle haftalarımızın son günü pazar oldu artık. Senden yine ayrıyım. Sesin, kokun, tenin, yüzün, gülüşün.. Herşey benden uzakta. Seninle olan herşeyi özlediğimden ötürü, çoğu şeyi rafa koydum sanki. Rutin bir hayat sürülüyor. Değişmeyen en dirençli nokta ise, sana olan özlemim. Özledim. Yok ne kadar özlediğimi, özleminin ne kadar yoğun olduğunu, nelere yol açtığını yazmaya çalışmayacağım, zira bu gece üç saatimi bunu açıklamak için uğraştım. Sadece bil istiyorum, seni çok özledim. Yokluğunda dağıldığımsın. Hep güçlü dururdum. İnsanlar beni üzemez, kıramaz derdim ya. Senin peşinde öyle dağıldım ki, özlemin öyle mahsunlaştırdı ki, öyle ağır çöktü ki, sensizliğin acısı, yokluğunun ağırlığı varken başka üzüntüyü zaten istemiyorum. Yine de aşk böyle birşeymiş. Acıya rağmen, gelir mi gelmez mi diye düşünmeden özlemekmiş.. Ben seni çok özledim..özlemek dostlar içindir der bir şair sen dostdan da ötesin ama ayrılık olunca özlem geri durmuyor..hele içinde sen olan özlemler daha ağır geliyor.
Sayfalarca yazarım, ama kelimeler yetmiyor. En kısası, en samimi hali, itiraf gibi olanı bu..
Ben seni çok özledim.

EMİNE KURT