Efsun Deniz



Gözlerim bulutlu bugün;bazen gök gürültülü, sağanak yağış olarak akıyor, bazen de ahmak ıslatan cinsinden yanaklarımı ıslatıyor. Oysa sen yanımdayken hiç bulut olmazdı gözlerimde;bol güneşli,ışık saçardı.İnsanlar gözlerime bakmaya doyamazlardı sen yanımdayken...Hayran kalırlardı gözlerimin içindeki o ışığa. Ben senin güneşindim sen ise benim yeşilim. Sana her bakışımda ucu bucağı olmayan ovaları görürdüm. Dağları, ağaçları, çiçekleri hatırlatırdın bana. Belki de bu yüzdendir Karadeniz’i sevişim.O da senin gibi yemyeşil senin gibi çiçek kokuyor...Belki sen olduğundan seviyorum Karadeniz’i ...Orada olduğundan, orada nefes aldığındandır hayranlığım.

Hatırlıyor musun?

Tek göze bir evimiz olacaktı. Yemyeşil bir ovanın tam ortasında. Herkesten uzakta sadece sen ve ben...

Ahşap olacaktı evimiz. Ben çiçek ekecektim sen odun kesecektin...

Sonra çocuğumuz olacaktı. Ve evimize bir göze daha yapacaktık beraber. Her çivisini beraber çakacaktık.Ve beraber yaşlanacaktık seninle. Bahçemize iki sandalye koyup torunlarımızı izleyecektik.

Ve bir gün bizi yatağımızda bulacaklardı; gözlerin bana baka kalmış ben ise sende tükenmiş...