En ulvi düşüncelerin, güzelliklerin, aşkların paylaşılmasında başvurduğumuz bir araçtır söz. Bilgeliğin, derinliğin, hikmetlerin yansımasıdır aynı zamanda söz. Söz, insanı şu koskoca dünyada gölge olmaktan kurtarandır.
Söze dökülen insan ruhunun dalga seslerinden başka nedir ki? Hissiyatın, düşüncenin şekil almış halidir de diyebiliriz. Kimi zaman derinlerdeki fırtınanın sesi olur, kimi zamanlar da ise yüreğin tercümanıdır. Çoğu durumlarda anlaşılmazları bile anlatma gayretini görmez miyiz sözde.
Zehirlerin en etkilisi sözdür. İlginçtir panzehri de sözdür. İnsana da sözün bu iki durumuyla oyalanmak kalır. Sözle yıktığını tamir etme durumunda ise yine sözden medet beklemektir çoğu çaresizliğin adresi.
Zehir bazen dudaklardan, bazen bakışlardan, bazen de düşüncelerden dökülür. Yavaş yavaş süzülür. Hemen öldürmez. Mutluluk hissi verir sinsice, refleksleri ağırlaştırır, sakat bırakır, muhtemeldir öldürmeyi en sona bırakır.
Yazık ki söz söylemeden de olmuyor ki…