Bİ DE BEN ÇEKEYİM
Bizim emmi oğulları Muhsin,Galip, Adem çocuk yaşta.En küçükleri Adem, şamar oğlanı.Yumuş uşağı.Abiler Muhsin ve Galip her yumuşu O’na buyuruyorlar.Adem garibimin gıkı çıkmıyor.Hele bi çıksın.Hele bi “Bana ne...”desin.Ağzının işi mi? Eşek sudan gelinceye kadar dayak yemek var işin içinde.Bunu iyi biliyor Adem.Abilerinin bir dediğini iki etmiyor.
Irgatlık zamanı.Bakiye Abla üç yiğidi(!) evde bırakıyor.Dölek’te mercimek yolunacak.Mercimek yolmaya gidiyor.Ne yapsın kadıncağız? Başka çaresi yok.Üç tane sabiyi evde bırakmış.Aklı evde kalıyor.
Muhsin büyük oğlan.Daha on-onbir yaşlarında. Galip de ondan iki yaş küçük.Akran sayılırlar.Bir sigara bulmuş, nerden buduysa Muhsin. Odanın içinde yakmış sigarayı. Tellendirecek. Ama Galip rahat bırakmıyor:
“Abi! Bi de ben çekiyim...” diye yavım yavım yalvarıyor. Muhsin’in veresi yok.Verirdin vermezdin...Odanın içinde kovalamaca oynuyorlar.Tavşan kaçıyor.Tazı peşinde.Odanın içinde dört dönüyorlar.Adem abilerini şaşkınlıkla izliyor.Bu kovalamaca esnasında sigaranın yanan kısmı kaba mindere düşüyor.Minder için için yanmaya başlıyor.Bizim kafadarların bundan haberi yok.
Muhsin açıyor kapıyı. Kaçıyor dışarı.Peşinden Galip.Adem de ardı sıra çıkıyor abilerinin.
Sigarayı ağız tadıyla içemiyorlar. Sigarayı gavur ediyorlar sizin anlayacağınız.
Bu burada dursun.Biz haberi Bakiye Abla’dan verek.Bakiye Abla’nın birşeyler olacağı içine doğmuş sanki.Mercimek yoluyor ama aklı fikri evde.İkide bir:”Uşaklar norüyo acep?”demekte.Neyse ki öğlen geçkini iş bitiyor.
Bakiye Abla eve geliyor.Baksa ki ne bakan? Odanın içi bir duman...Göz gözü görmüyor.Hemen atıyor kendini dışarı:
“Yitişin gomşular...Evim yanıyo!” diye feryada başlıyor.Koşuşup geliyor konu komşu.Allah varlıklarını daim etsin. Yangını büyümeden söndürüyorlar. Verilmiş sadakası varmış Bakiye Abla’nın.Bir büyük felaket ucuz atlatılıyor.