Oturduk şöyle iki kişilik masada,kalemim-kağıdım,bardakta bırakılmış yarımca çay ve karşımda bütün yaşanmışlıklar.

Konuşmaya cesaret edemedim,yazdım kağıda "Uçurtma" -hatıralardan birisi geçti karşıma,gülümsedi:Ne yaparsan yap o ilk defa uçurtma uçurduğun yeri,zamanı,mutluluğunu unutamazsın dedi.İp bağladı beline,uçup gitti.

"Vapur" yazdım.İçlerinden birisi denizden koşarak geldi bu sefer.Vapurla yaptığın yolculukların hangi birini unutabildin dedi." Hiç birini " dedim.O zaman ne vapurlara küs ne martılara ne de denize,geldiği gibi denizden gitti.

Yazılan tek bir kelimenin bile arkasından bu kadar şeyi getirebilmesine şaşırmıştım.Birkaç hece ve birkaç harften oluşuyolardı neydi yani bu kadar görkemli kılan.

Son bir cesaretle "Hayyam" yazdım.Yanıma gelen ya da bana hesap verecek tek bir hatıra gelmedi,oysaki Hayyamı dörtlüklerini okumadan tek bir gün geçirmezdim.Kitabının tesadüfen bir sayfasını açtım,gördüğüm dörtlükte;

"Dünyada olan biteni bende görmedeyim
Haksızlıkları hep baş köşelerde görmedeyim
Fesuphanallah! Nereye bakarsam bakayım
Kendi mutsuzluğumu her yerde görmedeyim"

Artık benim açıklayabileceğim hiç bir durum da kalmamıştı bu saatten sonra.


www.youtube.com/watch?v=U0t8WyWnBVY