Bugün,Atatürk’ün aramızdan ayrılışının SEKSEN BİRİNCİ yılı.Hala bir yerlere gitmiş de,bugün yarın geliverecekmiş gibi, hasretle bekleyişimizin
demek ki üzerinden bu kadar yıl geçti. Bugün hangi Türk bazen günde birkaç kez,”Ah Atatürk olsa” demiyor? Elindeki asası ile, yurdumuzun üzerine çöken, ekonomik, kültürel, , sağlık, eğitim ve terör kara bulutlarını kaldırıverecekmiş gibi, hala O’nu beklemeyen kaç kişi var?
Biz Ata’mızı yılda bir hafta değil,SEKSEN BİR yıldır her gün anıyoruz.
İstiklal Marşı’mızı söyleyip,Bayrağımızı göndere çekerek anıyoruz.Hür yaşıyoruz,kolay okuyup kolay yazıyoruz.Anıyoruz!Ne Yunan korkusu, ne İngiliz baskısı, ibadetlerimizi huzur içinde yapıp,anıyoruz.Halkın hür iradesi ile seçilmiş milletvekillerimizle ,meclisimizi açıp, anıyoruz.
Ve biliyoruz ki; O’nun yolundan döndürme gayretlerinin hiçbir zaman ve hiçbir surette ,başarıya ulaşamayacağını;yürekten haykırarak anıyoruz.O’nu bu nedenlerden dolayı yılda bir hafta anmak gibi bir sorunumuz yok!Ancak bu bir “Hafta”, O’na hesap verme haftası olabilir.
Gösterdiği hedefe ne kadar yaklaştık? Yaklaşabildik mi?Devrimlerine sahip çıkabiliyor muyuz? Bunlara hangi Türk” evet ”demeyi istemez?
Bunlara evet diyemesek de, tabii bizde boş durmadık…!Heykellerini kırdık. İkinci Cumhuriyet hayallerine kapıldık.Laiklik tartışılır oldu, “dinsizlik”sayıldı .Sokaklarda kardeşi, kardeşe kırdırıp;ihtilaller yaptık.Arada, sana “benzediğini” zannedenler çıktı aramızdan.Rüya gördüklerini hemen anladılar! Aynı hamam,aynı tasa hemen eskisinden daha büyük bir iştahla
sarılmak zorunda kaldık. Aman bizimle olun”diye kimse ayağımıza gelmedi biz, bizi de yanınıza alın diye; Avrupa’ya yalvar, yakar olduk.Biz milletlere hudutlarımızı açtık, aman daha çok gelsinler diye;onlar vize koyup bizi insandan bile saymadılar!
İşte böyleyken böyle Atam. İnan Atam, bunları söylerken,yüreğimin zarını soyuyorlar gibi ıstırap içindeyim.
Bütün millet değil ama; çoğunluk seni bekliyor.Bir Atatürk bekliyoruz Atam.

ATATÜRK HİÇ BİR ZAMAN ÖLMEYECEK!...

SÜLEYMAN ÜSTÜN