Büyük ölülere yas gerekmez,
fikirlerine bağlılık gerekir.
M.K.Atatürk

Siren sesleri kesişirken kulaklarının dibinde; tüylerin diken diken olur, dizlerinin dermanı kesilir.
O anlamsız- melodisiz titreşimin rezonansıyla ruh ve beden; yaşanmamış yılların olmazını olur yapan,
insana insanlığını hatırlatan,
yoklardan, eziyetlerden, zilletten;
aşk-mutluluk ve esenliğe kavuşturuluşun mucizevi hikayesine dalıverir.

İşte o cırtlak sirenlerin insan kimyasını bozan tılsımı buradadır.
O siren sesleri; insan olmaya, toplum olmaya, mutlu yaşamaya hırslanan senin bedenin kadar, yerküreyi kapsayan atmosferi de titretmektedir.

Hiçbir tarihe böylesi nasip olmadı.
Öyle kıskanılacak bir ulus ki; büyüğünün ebediyete intikal ediş gününde bir yandan onu anarken, yasını tutarken, öbür yandan evernsele mal ettiği insani değerlerin onuruna sahiptir.

“Ben ölürsem soylu milletimizin beraber yürüdüğümüz yoldan asla ayrılmayacağına eminim; bununla gönlüm rahat”
diyen, güvenen ve güvenilen bir büyük insan.

Atanın ölüm günü / sene-i devriyesi; fikirlerinin, yolunun, yordamının, hayatını insanına adamışlığının hatırlanması, zihinlerimizde tazelenmesi ve bize rehber olması bakımından yasımız değil, şansımızdır.

Mustafa Kemal Atatürk, zamanın/ortamın koşulları içinde yapılması gerekenin en zorunu ama en iyisini yapmıştır. Başarılmazı başarmıştır.
Kim için en iyi?
Türkiye için, bölge için, insanlık için en iyi.

İnsanlar var olalı, iyi ile kötü hep at başı gider.
İyi kazandığında insanlık nefes alır, huzur bulur, kötüler sindirilir.
Kötü kazandığında insanlık zulme boğulur, acı çeker, iyiler yok edilir.
Atanın dönemi; iyinin kazandığı, insanların/insanlığın kazandığı, şerrin / şeytanın sindirildiği dönemdir.

Şimdilerde iblis/şer, kefeni yırtıp süpürüldüğü kuburdan fırlamak/hortlamak için uygun ortam aramaktadır.
İnsanoğlunun sağduyusu buna fırsat vermeyecektir. Bu bir temenni, bir öngörü değil; yaratılışın, inancın hiç sapma göstermeyen kuralıdır.

Tanrı insanoğlundaki aklıselimde saklıdır.
Şer/kötülük ise sapmış olandır.