Sonbahar yapraklarını döküyor usul usul, sensizliğim taşıyor bacalardan.Bir isyanım vardı gidişine o bile sustu şimdilerde.Çaresizliğin gülleri kanattığı, bülbülü yaraladığı yerdeyim.Oysa alıştım sanmıştım uzaktan bakmaya gözlerine, duruşunu uzaktan izlemeye aşinaydı artık gözlerim.Bir çocuk kadar çaresiz kalakalmama boyun eğer olmuştum neydi acımı depreştiren tarifsiz kederlere boğan beni neydi? Neydi okuduğum şiirde, duyduğum bir çift sözde seni anımsatan bana? Zamanın azizliğine bağışladığım sensizliğim soluk alışlarıma mani oluyor şimdi, bir nefesi mi esirgeyeceğim senden hem kalır mı can bedende sen dünyayı bensiz de sevmişken.... Deli diyorlar şimdi bana neymiş sen sevmemişsin beni.Aldırmadım, bilirsin beni anne gibi şefkatliyimdir severken; zehirim olsan da inan taşıyacağım seni içimde.Arada bir selam ver çocuksu yüreğimi tıklatıp kaçman bile yeter nefes almama.Çok çok hüzünlüyüm bu ara sallanıp duruyorum boşlukta bir yanımda her şeyi bırakıp gitme arzusu diğer yanımda sen....Hep bu yüzden kalışım hep noktam oluyorsun onca virgül arasında ve ben her şeyi senin için boşluyorum.Ondan şu ara nefes alışlarımın zorlaşması...’’Söyleyecek onca şey varken seni 29 harfe sığdırmanın hüznünü yaşıyorum hazan gönlümde’’ ’’SENİ SEVİYORUM’’
HİCRET ERGÜVEN