Gidişinin, tam 18.yılı idi bu gün.Uzun bir zaman sonra aynanın karşısına geçtim de, kendimle yüzleştim.Senelere karşı verdiğim mücadelede,yüzüme yediğim çizikleri gördüm,bahar rüzgarları ile savrulan saçlarımda karları gördüm.Sevinçlerimin,heyecanlarımın sembolü,yanaklarımdaki gamzelerin çalındığını gördüm.Ürpererek bir müddet baktım, aynadaki yorgun adamın mor halkalarla çevrili gözlerine doğru,o ben miyim diye.

İşte bu şekilde, yalın ayak yürüyerek geldik biz visalin yollarından buraya kadar.’Sevgi fedakarlık ister’ derler.Biz visalin yolunda kendimizi feda ettik.Bazen ağır geldi sevdanın yükü, bu bedenimize,doldu taştı,sığdıramadık yüreğimize.
Bazen hem ondan hem de kendimden nefret ettim.Kimi zaman, çekip de,yüreğimi vurmak istedim,içimde çağlayan bu dayanılmaz ıstırabı bastırabilmek adına, ama olmadı,kendime kıya bilsem de ona kıyamadım.Vuramadım yüreğimi.

Onu aradım baktığım her gözde,öptüğüm her dudakta, tuttuğum her elde, okşadığım her yanakta ama yoktu, zira anlamını kaybetmişti hemcinsleri, benim gözümde.
O benim yüreğimin en güzide yerindeydi.

Yol, her an uzuyor gibi gözümde.Düşüp kalkıyorum,kah koşuyorum,kah yürüyorum,ama gidiyorum.Şu an Samanyolu’nda bir gezegende mola verdik,ona takdim edeceğim çiçekleri topluyorum .Ona gidiyorum,aşkımın bedeli cehennem de olsa.Bir gün bu fırtınalar da diner, bu yolculuk da biter.


Hüseyin KELEŞ