sevginin semalarında yaşayan çocuklar içindi..bir sınıfın camından, yahut bir otluk yerindeki çoban kavalından, veyahutta yeni çocuk olmuş gençlerimiz içindi..sarhoşlu nara atmayla olmaz, ayık dolaşmak tesbih çekmeyle anlaşılmazdı..yere düşeni kaldırmak için yarışılır, otobüs önlerinde kuyruk bulunmaz ve oturaklarına da ’gaziler için, hamileler için’ yazılmazdı..sokaklarında kızları rahatça sek sek oynarken en acımasızları bile yan gözle bakmazdı..camilerde dilenmek ne kelime, ortalıktaki paraya ihtiyacı olmayan dokunmazdı..ateş öyle masumdu ki cehennem haricinde kimseyi yakmazdı..bir oyun parkı yoktu ama çocukları oyundan bıkmazdı..anne babalara duyulan sevgi saygıdan kimse bahsetmez, çünkü herkes öyleydi zaten..ve duygusal olduğumuzu söylemeye, anlatmaya gerek kalmazdı..çünkü fatihin istanbulunda müslümanlık vardı..