"Varlığımızın sorgusunun, etraftakilerin hakkı olduğu görüşünü savunanlar her zaman düşünmekten kaçan insanlardır. Varlığımı ve Benliğimin içindekilerle yüzleşmek ve sorgulamak sadece ve sadece bana aittir.

Mühürlüyorum."





"Korku iliklerine kadar işlediğinde, karıncanın ayak seslerini bile duyabilirsin ufaklık."


Pencerelerden nefret ediyorum. Dışarıdan gelen yabancı kişilerin sesleri çok ürkütücü. Özellikle yatağınızın etrafında çerçeveler varken huzurlu uyumak neredeyse imkansız.

Güvende hissetmek çok zorlaşıyor pencereler arttıkça.

Dışarıdan gelecek zararlar artıyormuş gibi bir his kaplıyor insanın içini. Evet itiraf ediyorum. Bu durum beni korkutuyor. Sanki her an biri gelip içeri sızacak...

Hay, kahretsin! Korku yine iliklerime kadar beni keşfediyor. Tam bir paranoyak tavırları gösteriyorum. Korkuyorum!

En son ne zaman huzurlu uyudum, hatırlamıyorum.

Gündüz Korkularım, Gece Rüyalarım Ele Geçirdi Benliğimi...



"Aynalardan Nefret Ederim! Baktığımda Farklı Bir Ten yada Ruh Görme Korkusu Nefretimi Arttırıyor."


Aynaya baktığımda karşımdaki görüntü her zaman beni korkutur. Bu yüzden benim bulunduğum ortamda ayna yoktur, varsa da ben bakmam. Karşımdaki görüntünün bana ait olmayışını düşünmek bile sinir bozucu. Düşündüm de, ne kadar çok korkağım ben böyle...

Korkular büyüdükçe, güven azalıyor sanırım.

Gözler iri iri bakıyor, kalp atışları hızlanıyor, nefes almak nedir bilmiyorsun; çünkü, normalin yarısından bile az soluk alıp veriyorsun. Etrafını ve kendini dinlemen için sessiz olmak gerek.

Bu yazdıklarımı kim bilir kaç yıl sonra tekrar okuyacağım? Okuduğumda durduğum bu oda, eşyalar ve dinlediğim şarkılar gözümün önüne serilecek...






...Od..