yok diye başlardı bütün cümleler ve ben kırık bir aynanın aksinde kendimi kesiyor olurdum...

kanlı bir yara gibi sararsın ya göz kapaklarımın senli yanını, ikili sevişlerin en kekremsi yeri gibi... ve ben baka kalırım silüeti etinden arta kalan serzenişlerde... kelimeler küflü bir sahil kasabasını vurur, saatimin akrep dirayetine...

bak, iki gözlü bir odamız olamayacak kadar kısaydı sevmelerin, benimse gelmeyeceğini bildiğim gidiş biletlerim... susuşuma bakma diyemeyecek kadar tedirginim...
şimdi parmaklarımın arasında sarılaşan derim gibi bir izin var ciğerimde... biraz ölümcül biraz tiksindirici...

"ama" ları bile saklayamayacak kadar isyankarım bu gece, sessizliğim en halt yerinde... ne kelimeler yüzünü gösteriyor artık cevapları verilmiş sorulara... ne de yüzsüzlük bendeki, dönersin hevesimde oradan oraya sürüklenişlerde...

çok mu kırdım seni, kendimi değiştiremedim diye... öyleyse sevdiğim, senin kabullenemediğin benden kısa bir hediye göğüs kafesine...

değişmeyen sesimle seviyorum her gün yine...

erkan ulusoy...