Aslında biliyormusun ne kadr çok sevdim seni ve biliyormusun ne kadr wazgeçmeye çalıştım.Belki de başında hiç benim olmadın ki..Sadece güzel bir hayaldin ya da rüyaydın.
Hepsi bu!!!

Öyle olsa bile o kadar büyüktün ki içimde.Hiç eksilmedin sanki.Sanki son sözlerin değildi beni inciten.Sanki ben hep harikalar ülkesindeydim.Artık bir mum yaktım sensizliğin ilk gününe..ve gerisi tabi...Bıkmadan,usanmadan,içimden çıkana kadar yazacağım sana.Sana dair herşeyi.Söyleyemedklerimi ve ya güzel hayallerimi.Çok şey sığdırdım şu et parçası minik yüreğime.Hepsinde senden ufakta olsa bir hatıra var,hepsinde...
İnsanların tutundukları bir dal vardır hayatının bir kısmında mutlaka.O dal kırılırsa bilir ki;uçurum onlara kucak açmış,aç bir canavar gibi beklemekte.Direnirler o son umudu olan dalı kaybetmemk için.Gerekirse yalvarırlar ’BIRAKMA ’ diye...’BEN ELİMDEN GELENİ YAPTIM’ diyebilmek için harcarlar son nefesini.Ama dal kararlıdır kırılmaya,gözü görmez,duymaz o ümitsiz haykırışları ve son darbeyide vurduktan sonra ’ELVEDA ’ der..’ASLINDA BENDE İSTEMEZDİM,AMA SENDE HATA YOK,SUÇLU BENİM OLMUYOR’ (ne çok duydum oysa bu cümleyi) der.Ve koca bir bahaneyle uçuruma sarılırlar.İşte böyle birşey seni sewmek...

Uçurum olduğunu bile bile atlamak o sonsuz boşluğa...Umutsuz...mutlu....


AYSU ŞİMŞEK