Kurban Bayramı geçeli neredeyse bir hafta oldu ve kurban kesme esnasında ufak tefek kazalar atlatanların yaraları da iyileşmeye başladı. Yani öyle umuyorum...

Kesim esnasında kaburgalarından birini incitmiş (ya da ağrıtmış) biri olarak söylüyorum bunu. İlk birkaç gün kâbus gibiydi. Sol tarafına her an gaipten bir darbe gelecekmiş gibi sürekli tetikte olmak insanın sinirlerini harap ediyor. Hele geceleri aniden zıplayarak uyanmak ve uykusunda size sarılmak isteyen miniklerden birinin bu hareketinizden dolayı korkarak ağladığını fark etmek bunun bin beter olanı.

İlk günler hapşıramadım. Ben de tam anlamadım ama hapşırmayı kendim engellemedim. Sadece az sonra göğsümde belirecek acıyı düşünerek kendimi çok kastığımı biliyorum. Belki de sonrasını vücut otomatik olarak devralmış ve eylemi devre dışı bırakmıştır, bilemiyorum.

Esnemek, evet esnemek, ciğerlerine dolu dolu hava çekmek de çok zordu...

Hasılı ağrılar henüz tam geçmiş değil ama eskisi kadar olumsuz etkilemiyor, çok şükür. Bu tarz hadiseler çok istenen şeyler değil, istemek de doğru değil. Ama arada bir olması hikmetli oluyor sanki. O zaman ne gündem kalıyor ne gecedem. İnsan önceliklerini öne alıyor. Kendisini doğrudan alakadar etmeyen ayrıntılar ayrıntı olarak kalıyor. Yani bir süreliğine... Olsun. Hiç yoktan iyidir. İyileşinceye kadar manevi bir tedavi görevi de görmüş oluyorlar.

Öyle durumlarda insan daha içten oluyor. Şükürleri daha samimi oluyor. Duaları da öyle... Bana rahat nefes aldıran, kolaylıkla esnememi sağlayan ve hapşırdıktan sonra birkaç dakika ağrıyan göğsümü ovma zahmetine maruz bırakmayan Rabbime hamdolsun.

Maddi ve manevi sıhhat dualarımla...