AYRILALI NE KADAR OLDU?
Uyanmak bir sabah yeniden. Gecenin karanlık ya da günün ışığı olmayan yanından koparak gelmek aydınlığa. Geçmiş zaman masalları gibiydi hayatım. Yanılgıların ve kırıklıkların doldurduğu bir vazo gibi duruyordu karşımda. Zaten hiç benim olmamışlardı sadece acısını çekiyordum uzaktan bana el sallayan bu dakikaların . dakikalar neden böyle acımasızca uçup gidersiniz avuçlarımdan. Aslında beni terk eden sen değildin sevgilim. Seni bana çok gören dakikalardı giden. Seni peşinden sürükleyen ve gözlerine yaşları düşüren. Şunu da bil seni terk eden ben değildim aslında. Sensizliğe esir düşmüş dakikalardı beni zincirleyen. Sana koşmamı engelleyen.
Uyanmak yine bir sabaha. Güneşin ısıtan yanına. Gözlerdeki mahmurluğu alıp hicranları bir kenara koyup günlük koşuşturmalara çağıran. Sokaklarda insan seli. Bakıyorum bakıyorum hiçbiri sen değil. Arıyorum arıyorum hepsi biraz ben.
Sana uyumak istiyorum. Sana .. ve sana uyanmak bir gün. Dakikaların topluca eyleme çıkıp seneyi devirdikleri gün.. sana uyumak istiyorum.
Masalların bittiği postmodern roman çağında sana modern bir şiir yazmak istiyorum. Postun içine saklanmış bir aşk ve onu arayan yüzyıl öncesinden kalma bir Donkişot gibi. Yel değirmenleri yok şehrimde saldıracak. Ama ben dakikaları gözüme kestirdim.
Uyanmak bir sabah yine. Aydınlığında günün. Rüyaları kaldırmak yine hafıza denilen saklama dolabına. Geceyi beklemek. Seni beklemekten daha zor geliyor bazı gün. Bir şarkı mırıldanıyor dudaklarım “hayallerle gerçekler ayrı ayrı yaşar.” Rüyalarım gerçek; gerçekler rüya olalı. Ben gecede yaşarım. Gündüzler sizin olsun..
Ben dakikaları gözüme kestirdim.