Mutluluğun tarifini yapacak olursam herkesten bana bir "malzeme listesi" yazmasını isterdim!

Çünkü, mutluluk yemeği tek başına değil, kalabalıklarla yenilir!

Ve mutluluğun aşçısı tüm insanlıktır!

Kimse tek başına mutluluğu arayıp da bulamaz..

Boş zamanlarında insanın içine yaptığı yolculuklardan elde ettiği zevk mutluluk değildir hiçbir zaman!

Bunun adı avcılıktır olsa olsa!

İçimizde derin izler bırakan anılara yapılan her yolculukta , yeni sevinçler avlar geliriz dış dünyaya!

Ama mutluluk içimizdeki unutulmuş sevinçlerin ara ara hatırlanmasıyla değil ; her an bizimle birlikte, dış dünyaya yayılıp büyümesidir!

Ve bu sevinç taşkınından diğer insanlar da pay almadıkça, kişi kendini mutlu saymamalıdır!



Şöyle ki,

Nasıl aşkın tarfini yapınız dendiğinde kimse "içindekiler" kısmını eksiksiz yazamıyorsa, mutluluk da tek bir aşçının kolayca yazdırabileceği bir tarif değildir!

Mutluyum dediğinde insan ; aslında herkes mutludur!

Aşığım dediğinde ise herkes aşık!

Bundandır taze sevgililerin dünyaya pembe gözlüklerle bakması, ve yine bundandır mutlu insanın herkesin içindeki mutluluğu hissetmesi!



Evet, mutlu insan en iyi hissedendir!

Çünkü mutluluk en iyi hissedildiği zaman mutluluktur!

Her insan mutluluğun malzemelerini kolayca bir araya getiremez!

Bu ancak "içindekileri" ve diğerlerinin "içindekileri" ni anlamakla mümkün olur!



Mutluluk paylaşıldıkça ve tarife yeni tatlar katıldıkça ziyafete dönüşen bir yemektir!