Bir hikayem var benim. Başı güzel olup da sonu belirsiz olan.

Her şeyden vazgeçtiğim umutsuzluğa gömüldüğüm bir anda bir peri kızı gibi çıktın karşıma. Öyle güzel öyle iyi kalpliydin ki hayatımı değiştirdin, renk kattın. Bana sevilmeyi ve değer verilmeyi tattırdın. Öyle farklısın ki benim için.

Karanlığa gömüldüğümde ışığım oldun, zor durumlarda umudum, soluksuz kaldığımda nefesim oldun. Yapayalnız kaldığım zaman ne kadar uzakta olursan ol yanı başımdaydın sanki. Ve ben daha ne olduğunu anlamadan her şeyim oldun birden. Hayatımdaki en değerli en güzel şey sen oldun birden.

Bir sır oldun kendimden bile saklamak zorunda olduğum. Çünkü biliyordum bu sırrı saklayamazsam seni kaybetmenin eşiğine geleceğimi. Şimdi tamda o kapının eşiğindeyim karşımda sen peşimde yalnızlık. Ben bu sırrı saklamayı beceremedim itiraf ediyorum “Ben seni seviyorum. Senin zannettiğinden ve benim ifade edebileceğimden çok.”

Yanında kıvranmalarım, susmamın, seninle yalnız kalmak istememin tek nedeni bu. Biliyorum kızacaksın bana, belki inanmayacaksın seni sevdiğime, belki yanlış gelecek bu durum sana. Benim sana karşı tek suçum var oda seni sevmek. Affet.

Evet, bir hikayem var benim son sözü yazılmayı bekleyen. Benim için son sözü yazar mısın?