Katilin yüzü biraz sana benziyordu. Ağır adımlarla geldi. Korkmadım gelecek acılardan. İçimdeki gemileri anlattım heyecanla. İlgilenmedi, yavaşça soydu beni. Ben heyecanla anlatıyordum. Şehvetle bakıyordun, benim dünyamdan habersiz sevişmeler hesaplıyordun. Bir çıkarıyor üç ekliyordun. ‘Işık dedin.’ Işık gerekli dedim. Aslında haklıydın katili tanıma-malıydım. Ben içimdeki şehirden bahsediyordum. Sen, gözlerimden, tenimden, vücut hatlarımdan. Ben korkuyordum, soğuk sevişmelerden, titriyordum. Her dokunuşunda soğuk terler boşalıyordu vücudumdan.

Heyecanla anlatıyordum, deniz kenarında yaşama isteğimi. Sus dedin, parmağın dudağıma değdi. Sonra, dudağın dudağıma. Midem bulandı niye bilmiyorum yüzün çok güzeldi. Ama içindeki şehir bana ait değildi. Aşk, karnımda o karıncalanma dizlerimin bağıda çözülmemişti, hiçbir şey yoktu sana ilişkin. Tenim alışmıştı sevmeden sevişmeye, ruhum intihara teşebbüs ediyordu her kirlenmede. Durmadı devam etti. Yenilgiyi kabul ettim ağlamak anlamsızdı aynalarda göremediğim yüzlere. Tenimde ucuz bir film senaryosu işlenirken, senin içinden bir şehir boşalıyordu.
Katilin yüzü sana benziyordu.
Dün gece sokakta vurulmuştu yerde yatıyordu,
kanlar içinde.
Tıpkı benim gibi...