Gecenin karanlığında, dar sokaklarda ilerliyorum. Sokaklarda loş bir buğu ve sessizlik hakim...
Gözümde gözlük, elimde ayna sokaklara kendimi yansıtıyorum. Ürperiyorum aniden. Gerçekten bu kadar karanlık ve umutsuz muyum? Sokaklar boş, kaldırımlar boş.. sadece ben ve diğerleri..
diğerleri işte. Benim bildiğim sizin ise göremediğiniz.. sıra sıra dizilmiş evler arasında ilerliyorum. Her evden bir ses, bir yankı okşuyor kulaklarımı…
tenime hafiften rüzgar okşuyor, ellerimi bir titreme alıyor, ne oluyor bana ? yıllar önce kaybettiğim bir dostum geri mi dönüyor? Umut…
hani hayallerde hep var olan, gerçeklerde ise günden güne azalan … umut bir gün bana hiç görünmediği yüzüyle görünecek, ve işte o zaman sokaklar gerçekten karanlık olacak!

Firdevs ÇAKIR