Evet yine acı bir kayıp hayatımda.38 yaşındayken ani bir kalp krizinden hayata gözlerini yuman babamdan sonra 45 yaşındaki canım amcam,babam da ebedi yolculuğuna çıktı .Ani bir kalp kriziyle veda etti fani dünyadaki hayatına...Arkasında teyzemi ve dört çocuğunu bıraktı...Dördü de okuyor...Biri daha yeni kazanmıştı tıp fakültesini diğeri üniversite sınavına hazırlanıyor,bir diğeri lise ikide en küçüğü ise 10 yaşında ilkokul beşte...Başsız,çatısız kalan bir aile...Tıpkı bizim gibi...

Bir aile değil ,Türkiye,dünya kaybetti bir alimi.Atatürk üniversitesi edebiyat fakültesini birincilikle bitirip, üniversite hocalarının gel üniversitdede eğitimine devam et demelerine rağmen on beş yıl Türkçe öğretmenliği yapan,müdür yardımcılığı yapan ,geçen sene dörtbin kişilik birokula müdür olarak atanan işini en iyi şekilde yapmaya çalışırken yorulan ve bu sitrese kalbi dayanmayan cömert,zeki,i çalışkan her şeyden önce insanlıktan nasibini almış olan,soran sorgulayan,konuşmalarıyla herkesi etkileyen, en iyi hatiplerden ,binlerce öğrenci yetiştiren,ölümünün otuzuncu gününde bile evininn kapısını birçok kişinin çaldığı herkese kendini sevdiren,öğretmen arkadaşlarının biz de yetim kaldık dediği can amcam,adına kurban olduğum menderes amcam...Bu yazıyı yazarken bile göz yaşlarıma hakim olamadığım ikinci babam,meslektaşım ,akıl hocam,kitap kurdu ,kendisinden daha çok şey öğreneceğim dediğim öğretmenim...Ölümün yakışmadığı ender insanlardan...

Sanki bu kötü bir rüya amca.Vücudun gitti belki ama sen yaşıyorsun biliyorum. Bu dünyada bir rüya amca.Er ya da geç ben de geleceğim yanınıza.Şu anda babamla birlikte bizi izlediğinizi biliyorum.Bu inanç yaşatıyor beni amcam ,babam.Yoksa dayabilir miyim bu acıya?

İçim parça parça,yüreğim dayanmıyor artık sevdiklerimi kaybetmeye.Gecenin bir yarısı çalan telefonları açmaya korkuyorum.Her korkulu seste birini kaybettim zannediyorum.Elim ayağım titremeye başlıyor o anda...

Her canlı ölümü tadacak biliyorum.Ecel geldi mi ne bir dakika geri alabilirsin ne de bir dakika geri alabilirsin bunu da biliyorum.Ama genç yaşta hayata veda edenlere ,hayallerini gerçekleştiremeden bu dünyadan göçenlere çoooooooooook üzülüyorum.Kelimelerin kifayetsiz kaldığı ve dünyadaki tek gerçek şey ölüm....

Ölüm kol geziyor her solukta.Pusu kurmuş bekliyor insanoğlunu.Bütün yazılarımda olduğu gibi bu yazımda da söylüyorum ne olur yaşarken bilin sevdiklerinizin kıymetini...Öldükten sonra ağlamışsınız ,kendinizi yerden yere vurmuşsunuz neye yarar*