Hande’ye...

Şimdilerde çocukluk günlerim aklıma geliyor…ve o günleri özlediğimi hissediyorum. İnsan geçmişini neden özler ki? Özlemek zorunda bırakılıyoruz. Her geçen gün daha da kötüye gittiğimiz için… ‘’GİTTİĞİM YERE DÖNMEYİ SEVMEM’’ demiş Nazım Hikmet,belki bebek olmak istemezdim fakat çocukluğuma kavuşmayı deli gibi istedim hep, oraya dönmeyi… artık büyüdüm kocaman oldum, çocuk olamadım ama…Ama kırılmadım merak etme… sıkıldım sadece…bir zamanlar sevinerek topladıklarını bırakıp giderken ardında…

İyi insanlar iyi dileklerle,iyi cümlelerle yansıtılmalı kağıtlara … sende benim için hep en doğruydun biliyor musun? Merhamet duyduğum kişilerin karşısında elim kolum bağlanır. Kendisini kurtarmak için bir şeyler yapmak gerekseydi gittiğin GÜN seninle birlikte ölmeyi tercih ederdim. Oraya gittikten sonra buraya, dönecek olursan bize, şimdiye kadar hep imkansız görünen her şeye , bizim seni sevdiğimiz kadar senin de bizi sevdiğine inanacağız. Unutma elveda yok bende, ne kadar geri dönmeyene elveda dense de…. Ben avuçladıkça gülümü dikeniyle; canım yandı, yüreğim kanadı, yinede vazgeçmedi yüreğim senden, dostluktan, aşktan ; sarıp sarmaladı...
İki elim vardı; biri yüreğimin üstünde, diğeri kalemimde...Biri vicdanımın sesini dinledi, diğeri yazdı duyduklarını.
Öyle çok kırıldım ki; yine de kıramadım kıranları...Öyle çok ağladım ki; ağlatmadım ağlatanları! Hep bu vicdan, bu yürektir; başımı dik, alnımı açık tutan..Sevgiyle sarmaş dolaş; aşka, dosta, dostluğa koşan yürek…SEN DÜNDEN KALMA YALNIZLIĞIN TARİFSİZ KALABALIĞISIN….

yıllar önce sana yazmıştım... keske yine burda olsaydın... esra özer....(25.07.2005)