Hatırlar mısın?

Geceleri birlikte tek bi yıldıza bakardık ayrı şehirlerden.

Yanımızda kızımız varmış gibi masallar anlatır,

Ninniler söylerdik aşka susarcasına.

Günlüklerimizde sanki,

Sanki uyuyan güzelimize yaşadığımız günleri anlatırdık.

Usul usul,

Yanımıza yattığını hayal ederdik.

Odanın aydınlık olması tavandaki avizeden değil,

Gözlerimizden akan aşkın loşluğundandı.

Hatırlar mısın?

Buluşmalarımızda hep,

-Nereye gidelim? Ne yapalım? derdin.

Dudaklarımı büküp sana,

-Bilmem der ve gülümserdim.

O halimi ne de çok severdin.

Bakışlarından bir aşk,

Dudaklarından bir tebessüm,

Ruhundan bir güven,

Ellerinden bir saygı,

Duruşundan bir asalet,

Akıyordu.

Yavaş yavaş işlemiştin beni.

Önce bir ben olmayı,

Sonrada tek kalpte biz olarak yaşamayı öğretmiştin bana.

Hatırlar mısın?

Tir tir titriyordu buruşmaya yüz tutmuş ellerim,

Gökyüzü beyazlarını dökerken.

Bir köşede ben...

Bir köşede sen...

Aynı anda gökyüzüyle buluşmuştu ıslak yüzlerimiz.

Kızıla boyanmış,

Beyazlarına elveda der gibiydi gökyüzü

Birbirimize bakıp ’kış güneşi bu olsa gerek’ demiştik gülümseyerek.

Artık titremekten vezgeçen ellerimin güneşe kanı kaynamıştı.

Saatlerce tek kelime etmeden izlemiştik,

Heryeri kaplamaya başlayan gökyüzünün ıslak beyaz saçlarını.

Hatırlar mısın Sevgili,

Kapımı çaldığın günü,

-BİTTİ! diyerek elime tutuşturduğun gülü,

Daha önce güller kırmızı ağlardı,

Ben beyaz...

Şimdi,

Ben kırmızı ağladım,

Elimdeki gül beyaz..