Şair.
Cenaze namazında gülen adama benzer.
Yaptığı yadırganır, ayıplanır ve anlaşılmaz.
Kendisine çevrilmiş gözlere bakıp konuşur.
"Niye öyle bakıyorsunuz bana? Rahmetlinin ne kadar
şakacı,espirili ve gülmeyi seven bir insan olduğunu hepimiz biliyoruz.
Onun yaşamış olduğuna ve benim onu tanıma şansım olduğuna sevindim ve
aklıma bana yapmış olduğu bir şaka geldi ve güldüm. Ölümüne üzülmeme
fırsat vermediniz."
Cenaze defnedilir ve cemaat dağılır.
Akşam evinde herkes kendince rahmetliyi yadederken, kendini gülümser
bir halde yakalar. Herkes şairi hatırlar ve daha da güler.
Acı olan nedir bilirmisiniz?
Ertesi gün hiç kimse güldüğünü itiraf etmez.
Şair yalnız kalır ve yargılanır ve dışlanır ve anlaşılmaz.
Hiç kimse şair kadar açık yürekli olmaz.
Herkes açık yürekliliği sever ama ondan yana olmaz.