Bir sevginin niceliğini daha yeni yeni kavramaya başlamıştım...Aile sevgisi noksandı...

Ben çocukluğumu yaşayamadım...

Ellerimi hep güller mahvetti severdim gülü ama dikenine de katlanmak gerekti..Böylelikle ben Isparta Kızı oldum...Her kıza nasip değildi...

Her kız gülü bilmeli gülü biçem etmeliydi kendine...

Ama ben gülü denize batırdım rengini tuzladım...Çünkü Isparta da Akdeniz’di...Oda Akdeniz kokusu bilmeliydi...

O doğrultuda yaşadım...Ben seve seve yaşadım...Sevmeyi kimseden öğrenmedim...Kitaplarım öğretti...

Kimse yaşatmadı şu ana kadar...

Kaç kişi geldi geçti...

Kaç Azay...

Kaç Mirzal...

Kaç bilmem ne...

Ama yaş olmuş ya 17 Eylülde 17...Bendede uğur varya 17 sayısının...

Bana Yüksel çıkageldi...

Onu hiçbir isme saklamadım...Onu o gibi sevdim...Ve seveceğim...



O BENİM YÜKSEL’İM...