kül rengi bir kuşun sedef gagası devşiriyor tuz buz olmuş ergin umudu

ağdalı uyakların yapışkan çekiciliğinde ince oyma şiir döşemeli

eriyen ilkkar iççekmeleri harflerin yansız dingin sesinde

akköpükler yırtıyor uzaktan tirşe denizi




ardından…



sert yüzlü kayaların sunağında kuruyan benliği

gereksinmiyor bir Kafka daha olsun

birlikteliğin kesik damarlarında çocuk ağlaması

her dem göğünün konuğu kuğurdar beyza güvercinleri





çöreklenmiş dipsuyu düşlerinde

çakmaktaşı sezinlediği kalabilirdi…

henüz şiirden papatyalar gözağrısı değildi





oysa diz çöküp duanın sağanağına düğümlendi öpülmeyen dudaklarında seher vakti yalnızlığı





balçıkta kardelenin günbatımı burukluğu

ateşin ahını yine soğuttu

kenarı ince çiğ kahır aşığı kadehi

bir gün daha bitti gelmedi…

kapıyı kitledi ellerine toz bakır bulaştı

aşk içini acıttı

bekledi yine de
ah
"seni seveni zehir olsa da yut,
seni sevmeyeni
bal olsa da unut!"





gönül gençyılmaz