Alnıma çakılan son çiviydi, sihrine çekilmiş ruhumun azada düştüğü anda dökülen gözyaşım. Çekilen bıçkın sevdanın sessizlik bahçesine hayali atılmasıyla başlamıştı hikâyesi bu kahpe tezgâhın. Dili şeytan hâkimiyetin kölesi bedeninde nefes almıştı akılsız ellerim. Billur bir nağmeyi sürçmüştü her anına, yaşarken bilmedin ne kördü acemi bedenin.

Sabahın boşluklarında korkusuz kaldığım şafakları sana buğulamıştı gökyüzü adın güneşti dimağımın tekil öznesinde. Aramak eylemine kaç kez düştü ayaklarım, çocuk ruhunun çırpınışlı telaşında çığlık çığlık yalvarmaktı sana dönüşlerim. Bilmedin ham bir kader nasıl silinirdi en baştan körü körüne kalıp yönsüzlüğün içinde. Sen hangi yana baksan ben bir kaygının içinde yol açardım düşlerine, su yürürdü, yel yürürdü bir arsız dilin yürümezdi inadının soysuzluk nakaratında. Saflıkla gel desem de, gitmeyi ezberlemişti sevilmeyişin. Sevmeyişin özürsüzdü her dem. Uzun sarsıntılar alırdı senin gidişlerinin boşluğunu, yerle bir olurdu dünya dediğim hapishane ölürdü içimde sen bildiğim sevincim. Sonrası yok çekildim kusursuz bir bedduanın içine ölmeni diledim güzelliğince ölmeni.

Şimdi sokakların kıyılarında yol alan geçmişime sığındım, katilime sevdalıyım secdesiz bir duanın tekbirinde ölen benim, sana can olmak isterken. Düştüm ve yenildim kabulümdür, yaşımca bir utançtır şimdi büyüttüğüm. Umursamıyorum bataklığında kalan seni, tanrısız inancında benden daha umut fakirisin biliyorum.

Aynı sözcüklerin karanlığında kıskıvrak yakalanmışız öfkeye, dalgalar halinde bizi eriten bir sağanaktır bu durmaksızın yağan. Yemindir yazımın gizlisinde tuttuğum, bilmesin ne aydınlığında sabahın ne perdesinde akşamın ötesine bakanlar Tercümesi olmayan ayrılıklardır sevdanın bitişini yazan sözlerin gerçek anlatısı.

Yoruldum seni hayatımın en önemli hikâyesi yapma savaşında. Acımasız yanlarınla geldin vurmak için beklemedin iyileşmesini yaralarımın. Uçsuz bir uçurum kıyısında insan oldum ben.. Ne bu yitirmek telaşına düşmek, kolay kalmak duyguların mantık yalakalığında bir sürü kelimeyi pervasızca harcamak, değer mi?


Soyun akıbeti belli geleceğini kalmasın sorularım cevapsız. Her sözün kurşun beni senden koparandı. Sen bana kötü bir cümlenin içinden seçtiğin en sesli kelimeyle seslen, bilesin ki ben sana aynı cümlenin en “sürtük” kelimesiyle sesleneceğim. Savaşsa bu en son kaybeden sendin…

İnsan sevdiğini bilmiyorsa sevildiğini bilmeli…Koyusunda bir günün şeffaflığına bıraktım seni buram buram unutkanlıkla.

Şimdi git ve bir daha gitme…

AsevimLİ