İtiraf ediyorum ; ne kal demek geliyor içimden ne git ne de bekle. Bu başka türlü bir dilek. Başka türlü bir nefret.. Başka türlü bir aşk..
Cesaretimi toplayamıyorum sana kal demek için. Ama git diyebilecek kadar da güvenmiyorum kendime.. Bekle de diyemiyorum, beklemeyeceğini bildiğim için.. Kararsızım yani. Epeyce bulandı beynim..
Seni o kadar çok seviyorum ki, sensiz nasıl devam edemeyeceğimi biliyorum filan demeyeceğim. Çünkü her ne kadar çok sevsem de, mecburum devam etmeye. Şimdi yalandan yüce yüce kelimeler etmeye gerek yok. Ama bil ki, gidersen dünyam değişir benim. Hani diyorlar ya, alt üst olur diye..tam da ondan işte. Dünyam alt üst olur.
Ortada hem çok büyük bir sorun var, hem de hiç bir şey yok. Garip ama durum bu. Hem anlamını hala çözemediğim garip bir his var içimde, hem de nedenini hala bilemediğim koskocaman bir aşk..
Seni bu kadar çok sevmemin nedeni bulamıyorum. Belki o yemyeşil gözlerin, belki o eşsiz gülümsemen, belki de o eşsiz kokun.. Bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var ki o da şu ; ben ne olursa olsun, hatta ayrılsak bile, sensizliğe mecbur kalsam bile, seni sevmeye devam edeceğim.. Yani SONSUZA DEK. ..