İnan çok isterdim unuttum seni diyebilmeyi;
Ama sevince insan,tapınca Allah’ına kadarunutamıyor işte.Beceremiyorum işte anlıyacağın seni unuttum diyebilme......Becermiyorum.....
Sayfalar ağlıyor,damla damla kan döküyor gözlerime,ben yinede seviyorum seni.Çaresizce ağlıyorum işte sensizliğe.Ayrılıklar hapsinde,sensizliğin koğuşunda,ilk sırada.Ayrılığın gırtlağını nefesini kesmeye çalışan bir zavallıyım...
Ölümü bekliyor ruhum gittiğinden bu yanaçAma nedendir ama neye inat bilmiyorum.Avucumu açıp mevlaya,dilenişim,duamken sen,neden gelmiyorsun bilemiyorum.
Ve şimdi sen,gidiyorsun.Ben,ben gülebilmeyi öğrenmiştim senden.
Ve nefes almayı....
Ve tertemiz kalmayı...
Ama şimdi sen gidiyorsun.Biliyorum alacaksın verdiklerini ki,gülüşlerimi alıp yerine kanlı gözler bırakacaksın.Biliyorum artık nefesimi alıp benden yerine gayesiz bir hayat bırakacaksın...
Ama öyle mutlu olacaksan sen,ben şimdiden razıyım ölüme.Ölüm gibi gelen gidişine
Tek şey var.Kalbimdeki hazinem kalsın bende.Alma bendeki seni.Götürme elmas tenini,karbeyaz yüreğini yada benim öyle tanıyıp öyle bildiğimi.Yada koparma benden tek gerçeğim zeytin karası gözlerini.
Ölüm neki,bir mum olsam eriyen taş olsam yosun bağlayan,toprak olsam leş kokan vazgeçmem senden.Vaz geçemem senden.....