Ağlayamadığı için gülen palyaçoları bilirsin değil mi? İşte şimdi onlardan biriyim. Ağlayamıyorum. Ve bu yüzden sürekli yalan gülücükler saçıyorum etrafa. Duygularımı saklıyorum.. İsteyerek veya istemeyerek. Bazense mecburen.. Saklıyorum işte. Saklıyorum duygularımı..
Kimsecikler anlamıyor yalandan gülücüklerimi. Hatta o kadar çok inanıyorlar ki tebessümlerime, bazen yanıma gelip ’senin gibi olmak isterdim..’ diyenler bile olabiliyor. Onlara gene bir tebessümle karşılık veriyorum. Çünkü konuşmaya başlarsam, biliyorum susmam. Biliyorum, bitmez derdim, kederim, oyunlarım, yalan gülücüklerim.. Bitmez. Bu yüzden susuyorum ve yalnızca tebessüm ediyorum..
Aslında ben yalnızca tüm yüklerimle beni taşıyabilecek bir omuzdan başka hiçbir şey istemiyorum. Ama bunu anlamıyorlar. Ne yapayım..elbet bir gün anlayacaklar. Ve bende gerçekten mutlu olmaya başlayacağım.. İnanıyorum.