Hiçbir şey yoktu burada. Ben diye bir şey de yoktu. Hiç yoktu, ne anlam bozuklukları ne çevre bozuklukları ne de kişilik bozukluklukları. Hiçbir cümle kınanmıyordu, kimse kırlarda dolaşmıyordu ama herkes gökyüzüne bakıyordu. Yağmur yağınca evinin balkonuna koşuşturup çamaşırlarını toplayan insanlar yoktu. Yağmur yağınca sessizliğe anlam katan insanlar vardı. Ses olup. Sanat ne toplum için ne de sanat içindi. Ego yoktu, burası dünyaydı. Kendi dünyaları insanların. Bu dünya top değildi.Anne baba vurmuyor, kimse düşünce suçunu, kendi idari yönetimini, duygularını, çıkarlarını katarak yıkamıyordu kimseyi. O yüzden renk vermiyordu insanlar... Burası insandı, hiçbir şey yoktu. Deprem olana dek. Beyin depremleri. En çok zarara uğrayan kalbin yığıntıları. Burada hiçbir şey yoktu.Üzülüyordum.Bir gün bizi bulacaklar ve sadece kemiğe rastlayacaklardı. Ne olabilirdi? Ne olabilirdik? Hiçbir şey.(olamadık)

Merve Taşçı